Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι το τελευταίο ανάχωμα, που έχουν οι εργαζόμενοι για να αντιμετωπίσουν την ασυδοσία, την απληστία των εργοδοτών, που θέλουν όλο και πιο φτηνά μεροκάματα.
Καταργώντας τις ΣΣΕ χτυπούν ευθέως τη δυνατότητα των εργαζομένων, να διαπραγματεύονται συλλογικά τους όρους αμοιβής και εργασίας.
Στον κλάδο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι τραπεζίτες, με τη βοήθεια και του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού του χώρου, δείχνουν έτοιμοι να προχωρήσουν στη κατάργηση της Συλλογικής Σύμβασης Να μειώσουν κι άλλο το κόστος εργασίας με μειώσεις μισθών, απολύσεις κλπ. Το κλείσιμο καταστημάτων της CITIBANK, το ελαστικό ωράριο σε 10 καταστήματα της ΕΤΕ, οι μειώσεις μισθών στην ΑΤΕ, είναι ορισμένες μόνο από τις εξελίξεις στο χώρο των τραπεζών. Αυτό δείχνει ότι, ο πόλεμος του μεγάλου κεφαλαίου θα ενταθεί ενάντια στους εργαζόμενους, προκειμένου να εξυπηρετείται η ανταγωνιστικότητά τους και να διασφαλίζεται η κερδοφορία τους. Άλλωστε, οι τραπεζίτες, ακόμα και σε περίοδο κρίσης, απολαμβάνουν τεράστια κέρδη.
Ήδη, οι εργαζόμενοι στις γύρω από τις τράπεζες εταιρίες (θυγατρικές – εισπρακτικές), πληρώνουν τις συνέπειες. Οι εργοδότες προχωρούν σε απολύσεις, τους αφήνουν απλήρωτους (πχ EXECUTIVE). Δεν θα αφήσουν αναξιοποίητη και τη δυνατότητα επιχειρησιακής σύμβασης, που θα επιφέρει νέο χτύπημα στα δικαιώματά τους.
Οι τραπεζίτες, αξιοποιούν στο έπακρο το βάρβαρο αντιλαϊκό νομοθετικό πλαίσιο,
με το οποίο, κυβέρνηση και ΕΕ, εξοπλίζουν τους εργοδότες και γενικά το μεγάλο κεφάλαιο. Σημαντικός σύμμαχός τους σε αυτήν την εξέλιξη, η συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΙΚΤΥΟ και οι Εργοδοτικοί Σύλλογοι. Ενώ οι τραπεζίτες δηλώνουν με θράσος ότι περιμένουν την κυβέρνηση να νομοθετήσει την ένταξη των τραπεζοϋπαλλήλων στον ιδιωτικό τομέα, η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ, αναζητά το ρόλο των τραπεζών στην οικονομία. Προσπαθεί, με προσφυγές, να φοβίσει τους τραπεζίτες. Και αρνείται, μήνες τώρα, την οργάνωση πολύμορφων αγώνων, αντίστοιχων της επίθεσης που δεχόμαστε. Αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, υπονομεύουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, διασπούν τον κλάδο, αφήνοντας κάθε τράπεζα να αντιμετωπίσει το πρόβλημα μόνη της. Επιδιώκουν να αποσπούν τη συναίνεση των εργαζομένων, να μην εκδηλώνεται καμιά μορφή αντίστασης ή, όταν αυτή υπάρχει, να είναι αδύναμη. Αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους, με αντιλήψεις για δημόσιο πυλώνα στις τράπεζες, για κακούς διοικητές, βουλευτές και υπουργούς. Περιμένουν τη ΓΣΕΕ, η οποία με τα χίλια ζόρια και κάτω από την πίεση του ΠΑΜΕ, προκήρυξε απεργία στις 23 του Φλεβάρη.
Καμία εμπιστοσύνη σε αυτές τις δυνάμεις, είναι επικίνδυνη και προδοτική η στάση τους
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν παρά να απαντήσουν με γερή οργάνωση στους τόπους δουλειάς, με γενικό ξεσηκωμό, με μαζική συμμετοχή στην απεργία της 23 Φλεβάρη και με νέα κλιμά-κωση των αγώνων τους.
Χρειάζεται ένα ισχυρό ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, δυνατά και μαζικά σωματεία στις γραμμές του ΠΑΜΕ, που θα αποτελούν το αντίπαλο δέος απέναντι στις συμβιβασμένες ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΟΤΟΕ.
Είναι ανάγκη το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, συνολικά τα λαϊκά στρώματα να παρέμβουν τώρα, να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις. Να σταματήσουν την μετατροπή της υγείας, της πρόνοιας, των ασφαλιστικών ταμείων, της παιδείας, των συγκοινωνιών, σε πανάκριβες, αλλά υποβαθμισμένες υπηρεσίες για το λαό. Μόνο ο ενιαίος αγώνας των εργαζομένων, μπορεί να βάλει εμπόδια στα σχέδια κυβέρνησης και κεφαλαίου, που στόχο έχουν να μετατρέψουν τους χώρους δουλειάς σε κάτεργα, να κάνουν ακόμα πιο φτηνή την εργατική δύναμη, να ρίξουν ακόμα πιο χαμηλά το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης.
Επομένως, σε κάθε τράπεζα, σε κάθε εταιρία, είναι ανάγκη να συσπειρωθούμε όλοι στο κλαδικό μας συνδικάτο, να κάνουμε δική μας υπόθεση την απεργιακή κινητοποίηση. Να στηθούν σωματειακές επιτροπές που θα αποτελούν πυρήνες αντίστασης μες τους χώρους δουλειάς, θα παρεμβαίνουν και θα παίρνουν πρωτοβουλίες, που θα εξυπηρετούν την οργάνωση του αγώνα μας, την ενιαία δράση στο κλάδο, την αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζομένους όλων των κλάδων.
Να καταδικάσουμε την πολιτική, που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των μονοπωλίων και θυσιάζει τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων που φορτώνει την κρίση του συστήματός τους στις πλάτες του λαού. Να απομονώσουμε την λογική: «η τράπεζά μου», που καλλιεργείται από τις δυνάμεις εκείνες, που θέλουν τους εργαζόμενους διασπασμένους και που εν τέλει εξυπηρετεί τα συμφέροντα των τραπεζιτών.
Καμιά αυταπάτη ότι η κυβέρνηση πιέζεται από την τρόικα. Η πολιτική τους είναι σε πλήρη ταύτιση, συμφωνημένη στα πλαίσια της ΕΕ, εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες, στηρίζεται από όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Η όποια συζήτηση, για επιμήκυνση ή επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, συνοδεύεται από νέα δυσβάσταχτα μέτρα για το λαό.
Η απεργία στις 23 Φλεβάρη πρέπει να γίνει υπόθεση κάθε εργαζόμενου, κάθε εργα-τικής λαϊκής οικογένειας. Να γίνει υπόθεση των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, των γυναικών, της νεολαίας, σε κοινή συμμαχία με την εργατική τάξη.
Να μπαίνουν τα θεμέλια για ένα δυνατό, ενιαίο, λαϊκό, κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, ενάντια στο κεφάλαιο και τα κόμματά του. Που θα βάζει στο προσκήνιο την προοπτική για μια άλλη ανάπτυξη, για μια άλλη οικονομία, όπου τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι λαϊκή περιουσία, που θα λειτουργούν και θα παράγουν κάτω από τον εργατικό έλεγχο και με αποκλειστικό κριτήριο την κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Μόνο σε μια τέτοια οικονομία μπορεί μία τράπεζα να έχει διαφορετικό ρόλο.
Η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι το τελευταίο ανάχωμα, που έχουν οι εργαζόμενοι για να αντιμετωπίσουν την ασυδοσία, την απληστία των εργοδοτών, που θέλουν όλο και πιο φτηνά μεροκάματα.
Καταργώντας τις ΣΣΕ χτυπούν ευθέως τη δυνατότητα των εργαζομένων, να διαπραγματεύονται συλλογικά τους όρους αμοιβής και εργασίας.
Στον κλάδο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι τραπεζίτες, με τη βοήθεια και του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού του χώρου, δείχνουν έτοιμοι να προχωρήσουν στη κατάργηση της Συλλογικής Σύμβασης Να μειώσουν κι άλλο το κόστος εργασίας με μειώσεις μισθών, απολύσεις κλπ. Το κλείσιμο καταστημάτων της CITIBANK, το ελαστικό ωράριο σε 10 καταστήματα της ΕΤΕ, οι μειώσεις μισθών στην ΑΤΕ, είναι ορισμένες μόνο από τις εξελίξεις στο χώρο των τραπεζών. Αυτό δείχνει ότι, ο πόλεμος του μεγάλου κεφαλαίου θα ενταθεί ενάντια στους εργαζόμενους, προκειμένου να εξυπηρετείται η ανταγωνιστικότητά τους και να διασφαλίζεται η κερδοφορία τους. Άλλωστε, οι τραπεζίτες, ακόμα και σε περίοδο κρίσης, απολαμβάνουν τεράστια κέρδη.
Ήδη, οι εργαζόμενοι στις γύρω από τις τράπεζες εταιρίες (θυγατρικές – εισπρακτικές), πληρώνουν τις συνέπειες. Οι εργοδότες προχωρούν σε απολύσεις, τους αφήνουν απλήρωτους (πχ EXECUTIVE). Δεν θα αφήσουν αναξιοποίητη και τη δυνατότητα επιχειρησιακής σύμβασης, που θα επιφέρει νέο χτύπημα στα δικαιώματά τους.
Οι τραπεζίτες, αξιοποιούν στο έπακρο το βάρβαρο αντιλαϊκό νομοθετικό πλαίσιο,
με το οποίο, κυβέρνηση και ΕΕ, εξοπλίζουν τους εργοδότες και γενικά το μεγάλο κεφάλαιο. Σημαντικός σύμμαχός τους σε αυτήν την εξέλιξη, η συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΙΚΤΥΟ και οι Εργοδοτικοί Σύλλογοι. Ενώ οι τραπεζίτες δηλώνουν με θράσος ότι περιμένουν την κυβέρνηση να νομοθετήσει την ένταξη των τραπεζοϋπαλλήλων στον ιδιωτικό τομέα, η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ, αναζητά το ρόλο των τραπεζών στην οικονομία. Προσπαθεί, με προσφυγές, να φοβίσει τους τραπεζίτες. Και αρνείται, μήνες τώρα, την οργάνωση πολύμορφων αγώνων, αντίστοιχων της επίθεσης που δεχόμαστε. Αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, υπονομεύουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, διασπούν τον κλάδο, αφήνοντας κάθε τράπεζα να αντιμετωπίσει το πρόβλημα μόνη της. Επιδιώκουν να αποσπούν τη συναίνεση των εργαζομένων, να μην εκδηλώνεται καμιά μορφή αντίστασης ή, όταν αυτή υπάρχει, να είναι αδύναμη. Αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους, με αντιλήψεις για δημόσιο πυλώνα στις τράπεζες, για κακούς διοικητές, βουλευτές και υπουργούς. Περιμένουν τη ΓΣΕΕ, η οποία με τα χίλια ζόρια και κάτω από την πίεση του ΠΑΜΕ, προκήρυξε απεργία στις 23 του Φλεβάρη.
Καμία εμπιστοσύνη σε αυτές τις δυνάμεις, είναι επικίνδυνη και προδοτική η στάση τους
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν παρά να απαντήσουν με γερή οργάνωση στους τόπους δουλειάς, με γενικό ξεσηκωμό, με μαζική συμμετοχή στην απεργία της 23 Φλεβάρη και με νέα κλιμά-κωση των αγώνων τους.
Χρειάζεται ένα ισχυρό ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, δυνατά και μαζικά σωματεία στις γραμμές του ΠΑΜΕ, που θα αποτελούν το αντίπαλο δέος απέναντι στις συμβιβασμένες ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΟΤΟΕ.
Είναι ανάγκη το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, συνολικά τα λαϊκά στρώματα να παρέμβουν τώρα, να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις. Να σταματήσουν την μετατροπή της υγείας, της πρόνοιας, των ασφαλιστικών ταμείων, της παιδείας, των συγκοινωνιών, σε πανάκριβες, αλλά υποβαθμισμένες υπηρεσίες για το λαό. Μόνο ο ενιαίος αγώνας των εργαζομένων, μπορεί να βάλει εμπόδια στα σχέδια κυβέρνησης και κεφαλαίου, που στόχο έχουν να μετατρέψουν τους χώρους δουλειάς σε κάτεργα, να κάνουν ακόμα πιο φτηνή την εργατική δύναμη, να ρίξουν ακόμα πιο χαμηλά το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης.
Επομένως, σε κάθε τράπεζα, σε κάθε εταιρία, είναι ανάγκη να συσπειρωθούμε όλοι στο κλαδικό μας συνδικάτο, να κάνουμε δική μας υπόθεση την απεργιακή κινητοποίηση. Να στηθούν σωματειακές επιτροπές που θα αποτελούν πυρήνες αντίστασης μες τους χώρους δουλειάς, θα παρεμβαίνουν και θα παίρνουν πρωτοβουλίες, που θα εξυπηρετούν την οργάνωση του αγώνα μας, την ενιαία δράση στο κλάδο, την αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζομένους όλων των κλάδων.
Να καταδικάσουμε την πολιτική, που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των μονοπωλίων και θυσιάζει τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων που φορτώνει την κρίση του συστήματός τους στις πλάτες του λαού. Να απομονώσουμε την λογική: «η τράπεζά μου», που καλλιεργείται από τις δυνάμεις εκείνες, που θέλουν τους εργαζόμενους διασπασμένους και που εν τέλει εξυπηρετεί τα συμφέροντα των τραπεζιτών.
Καμιά αυταπάτη ότι η κυβέρνηση πιέζεται από την τρόικα. Η πολιτική τους είναι σε πλήρη ταύτιση, συμφωνημένη στα πλαίσια της ΕΕ, εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες, στηρίζεται από όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Η όποια συζήτηση, για επιμήκυνση ή επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, συνοδεύεται από νέα δυσβάσταχτα μέτρα για το λαό.
Η απεργία στις 23 Φλεβάρη πρέπει να γίνει υπόθεση κάθε εργαζόμενου, κάθε εργα-τικής λαϊκής οικογένειας. Να γίνει υπόθεση των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, των γυναικών, της νεολαίας, σε κοινή συμμαχία με την εργατική τάξη.
Να μπαίνουν τα θεμέλια για ένα δυνατό, ενιαίο, λαϊκό, κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, ενάντια στο κεφάλαιο και τα κόμματά του. Που θα βάζει στο προσκήνιο την προοπτική για μια άλλη ανάπτυξη, για μια άλλη οικονομία, όπου τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι λαϊκή περιουσία, που θα λειτουργούν και θα παράγουν κάτω από τον εργατικό έλεγχο και με αποκλειστικό κριτήριο την κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Μόνο σε μια τέτοια οικονομία μπορεί μία τράπεζα να έχει διαφορετικό ρόλο.